Version
françaisevoor
de foto's van Patagonië klik hier
Patagonie:
1 mei - 14 mei 2005 (verslag16)
In
Santiago, de hoofdstad van Chili, waar we 3 dagen zijn geweest, hebben we de knoop
doorgehakt. We gaan naar het zuiden, naar Patogonie. Van enkele reizigers, en
ook andere reisverhalen wisten we dat het niet het ideale seizoen is om deze streek
te bezoeken. De winter begint, en dus kan het heel koud worden. Velen zullen waarschijnlijk
denken: "Marie gaat daar vastvriezen
" (dacht ik ook, en Vincent
was ervan overtuigd!) Maar toch, na veel wikken en wegen boeken we een vlucht
tot Punta Arenas. Die winterkleren hebben we toch niet voor niets al die maanden
meegesleurd! Vanuit Punta Arenas "bussen" we door naar Ushuaia. Het
is een stadje van 55000 inwoners, en ligt in Argentinie. Deze plaats wordt ook
wel de meest zuidelijke stad ter wereld genoemd. Mij doet het eerder denken aan
een gezellig ski-oord. Een hoofdstraat met allemaal winkeltjes, gezellige bars
en restaurants. Er hangt ook wel die sfeer. Ook in het guest house dat we hebben
gevonden. Het is een iets ouder koppel dat ons verwelkomt, ze spreken amper een
woord Engels, wij amper een woord Spaans. Toch lukt het makkelijk te converseren.
Als we wakker worden hebben we een ongelooflijk mooi zicht. Adembenomen staat
Vincent met het raam open te genieten van dit uitzicht. Zò wakker worden
is voor ons dan ook pure luxe! Ushuaia is altijd één van zijn droombestemmingen
geweest, ik begrijp nu waarom. Whow, beter dan in de beste film! Bergen op de
achtergrond, bedekt met eeuwige sneeuw, en bomen op de hellingen met vuurrode
blaadjes. Niet voor niets noemen ze dit stukje Patagonie "Vuurland".
De volgende dagen maken we zalige herfstwandelingen in het "Parque Nacional
Tierra del Fuego". Het vriest ook een heel klein beetje zodat de grond kraakt
bij elke stap die we zetten. Een geweldig gevoel, dat me doet denken aan de bossen
van Postel in de herfst - en wintermaanden.
Het is de eerste keer in die 8
maanden reizen dat we zolang op dezelfde plaats zijn gebleven. De bedoeling is
dat we hier zo´n drie dagen zouden blijven, maar het bevalt ons zo en uiteindelijk
zijn we een week gebleven. Met pijn in het hart verlaten we deze magische plaats
El
Calafate is devolgende bestemming. We nemen opnieuw het vliegtuig. Voor hen die
nu misschien denken
"die luxe-beesten, het vliegtuig" moet ik
ontmoedigen. Het vliegen kost hier bijna evenveel (20 procent meer) als de bus
nemen. En als je de afstanden bekijkt, 20 uur met de bus, of 1uur met het vliegtuig,
is de keuze snel gemaakt. Zeker omdat de bussen `s nachts rijden! Hoewel, het
is sinds Indonesie niet meer zo simpel om Vincent in een vliegtuig te krijgen.
In
El Calafate hebben we een hostel gevonden dat heel goed zou zijn. Marianno, de
eigenaar, een jonge gast van nog geen 30 heeft zo´n 3 jaar geleden dit guest
house samen met zijn broer geopend. Het huis is iets hoger gelegen, op een helling,
en zo´n 10 minuutjes van het centrum, maar met een ongelooflijk mooi uitzicht.
Op het Argentino-meer met achteraan opnieuw die machtige bergen en bomen. We delen
de kamer met 2 Duitsers, Niels en Klaas. Twee gasten van 28 jaar die net zijn
afgestudeerd, en begonnen zijn aan hun reis rond de wereld, maar wel in
90 dagen! Uiteraard aan een ander budget en tempo dan de onze
We hebben
hen massa´s informatie kunnen geven. Vincent heeft hen Nieuw Zeeland en
Azie een duidelijke plaats op de kaart gegeven!
El Calafate is bekend voor
het "Parque Nacional los Glaciares". De Moreno Gletsjer wordt als 1
van de actiefste ijsvlakten ter wereld beschouwd. Gemiddeld verschuift deze dynamische
massa zo´n 2 meter per dag! Ze is zo´n 4 km breed, en 60 km lang.
Het is de derde grootste hier in Argentinie. Misschien niet de grootste, maar
wel dè meest indrukwekkende gletsjer. Via passerellen en "catwalks"
kunnen we er redelijk dichtbij komen. Af en toe valt er dan een stukje af. Het
maakt daarbij eerst een overweldigend geluid, en als je dan ziet hoe klein het
stukje is dat ervan afvalt
Klein misschien in onze ogen, maar in werkelijkheid
niet te onderschatten. Hier moet je niet met een bootje dichtbijstaan
Het
is niet enkel de gletsjer die knap is in dit deel van het national park, ook de
wandeling in de ongerepte natuur. De kleuren zijn prachtig. Vincent die de herfst
met zijn herfstkleuren altijd prachtig heeft gevonden "shoot" erop los
zie foto´s
Een andere uitstap, wel in hetzelfde nationaal park,
is deze naar de "Upsala"-gletsjer. Dit is de op 1 na grootste gletsjer.
De Upsula is gekend omdat je hiervoor een boottrip moet maken, op de "armen"
van het meer "lago Argentina". De kapitein navigeert heel nauwgezet
tussen de ijsbergen, die van de gletjser zijn gevallen. Ik begin te begrijpen
hoe de Titanic is kunnen zinken
Zeker als Vincent uitlegt dat het grootste
deel van de "berg" onder water is, verhouding: +/- 1/8 boven, +/- 7/8
onder water . De kleur van deze massa´s op het water varieert van doorschijnend
naar hel en donker blauw. We maken nog een wandeling in het park tot aan een meer,
dat bedekt is met ijsblokken. Er monden dan ook 3 verschillende gletsjers in uit.
El Calafate was opnieuw een plaats waar we langer zijn gebleven dan voorzien.
De natuur, het zicht, de rust en kalmte maken die plaats voor ons opnieuw magisch.
Daarbij vooral niet te vergeten de gezellige avonden aan de open haard, toffe
mensen, toffe babbels, goeie pintjes,
.
Hopelijk zijn mijn batterijen
(Marie) ondanks de koude genoeg opgeladen voor devolgende bestemming
Buenos
Aires
.