Jacamaca

Version française

voor de foto's van Patagonië klik hier

Patagonie: 1 mei - 14 mei 2005 (verslag16)

In Santiago, de hoofdstad van Chili, waar we 3 dagen zijn geweest, hebben we de knoop doorgehakt. We gaan naar het zuiden, naar Patogonie. Van enkele reizigers, en ook andere reisverhalen wisten we dat het niet het ideale seizoen is om deze streek te bezoeken. De winter begint, en dus kan het heel koud worden. Velen zullen waarschijnlijk denken: "Marie gaat daar vastvriezen…" (dacht ik ook, en Vincent was ervan overtuigd!) Maar toch, na veel wikken en wegen boeken we een vlucht tot Punta Arenas. Die winterkleren hebben we toch niet voor niets al die maanden meegesleurd! Vanuit Punta Arenas "bussen" we door naar Ushuaia. Het is een stadje van 55000 inwoners, en ligt in Argentinie. Deze plaats wordt ook wel de meest zuidelijke stad ter wereld genoemd. Mij doet het eerder denken aan een gezellig ski-oord. Een hoofdstraat met allemaal winkeltjes, gezellige bars en restaurants. Er hangt ook wel die sfeer. Ook in het guest house dat we hebben gevonden. Het is een iets ouder koppel dat ons verwelkomt, ze spreken amper een woord Engels, wij amper een woord Spaans. Toch lukt het makkelijk te converseren. Als we wakker worden hebben we een ongelooflijk mooi zicht. Adembenomen staat Vincent met het raam open te genieten van dit uitzicht. Zò wakker worden is voor ons dan ook pure luxe! Ushuaia is altijd één van zijn droombestemmingen geweest, ik begrijp nu waarom. Whow, beter dan in de beste film! Bergen op de achtergrond, bedekt met eeuwige sneeuw, en bomen op de hellingen met vuurrode blaadjes. Niet voor niets noemen ze dit stukje Patagonie "Vuurland". De volgende dagen maken we zalige herfstwandelingen in het "Parque Nacional Tierra del Fuego". Het vriest ook een heel klein beetje zodat de grond kraakt bij elke stap die we zetten. Een geweldig gevoel, dat me doet denken aan de bossen van Postel in de herfst - en wintermaanden.
Het is de eerste keer in die 8 maanden reizen dat we zolang op dezelfde plaats zijn gebleven. De bedoeling is dat we hier zo´n drie dagen zouden blijven, maar het bevalt ons zo en uiteindelijk zijn we een week gebleven. Met pijn in het hart verlaten we deze magische plaats…
El Calafate is devolgende bestemming. We nemen opnieuw het vliegtuig. Voor hen die nu misschien denken… "die luxe-beesten, het vliegtuig" moet ik ontmoedigen. Het vliegen kost hier bijna evenveel (20 procent meer) als de bus nemen. En als je de afstanden bekijkt, 20 uur met de bus, of 1uur met het vliegtuig, is de keuze snel gemaakt. Zeker omdat de bussen `s nachts rijden! Hoewel, het is sinds Indonesie niet meer zo simpel om Vincent in een vliegtuig te krijgen.
In El Calafate hebben we een hostel gevonden dat heel goed zou zijn. Marianno, de eigenaar, een jonge gast van nog geen 30 heeft zo´n 3 jaar geleden dit guest house samen met zijn broer geopend. Het huis is iets hoger gelegen, op een helling, en zo´n 10 minuutjes van het centrum, maar met een ongelooflijk mooi uitzicht. Op het Argentino-meer met achteraan opnieuw die machtige bergen en bomen. We delen de kamer met 2 Duitsers, Niels en Klaas. Twee gasten van 28 jaar die net zijn afgestudeerd, en begonnen zijn aan hun reis rond de wereld, maar wel in… 90 dagen! Uiteraard aan een ander budget en tempo dan de onze… We hebben hen massa´s informatie kunnen geven. Vincent heeft hen Nieuw Zeeland en Azie een duidelijke plaats op de kaart gegeven!
El Calafate is bekend voor het "Parque Nacional los Glaciares". De Moreno Gletsjer wordt als 1 van de actiefste ijsvlakten ter wereld beschouwd. Gemiddeld verschuift deze dynamische massa zo´n 2 meter per dag! Ze is zo´n 4 km breed, en 60 km lang. Het is de derde grootste hier in Argentinie. Misschien niet de grootste, maar wel dè meest indrukwekkende gletsjer. Via passerellen en "catwalks" kunnen we er redelijk dichtbij komen. Af en toe valt er dan een stukje af. Het maakt daarbij eerst een overweldigend geluid, en als je dan ziet hoe klein het stukje is dat ervan afvalt… Klein misschien in onze ogen, maar in werkelijkheid niet te onderschatten. Hier moet je niet met een bootje dichtbijstaan… Het is niet enkel de gletsjer die knap is in dit deel van het national park, ook de wandeling in de ongerepte natuur. De kleuren zijn prachtig. Vincent die de herfst met zijn herfstkleuren altijd prachtig heeft gevonden "shoot" erop los… zie foto´s…
Een andere uitstap, wel in hetzelfde nationaal park, is deze naar de "Upsala"-gletsjer. Dit is de op 1 na grootste gletsjer. De Upsula is gekend omdat je hiervoor een boottrip moet maken, op de "armen" van het meer "lago Argentina". De kapitein navigeert heel nauwgezet tussen de ijsbergen, die van de gletjser zijn gevallen. Ik begin te begrijpen hoe de Titanic is kunnen zinken… Zeker als Vincent uitlegt dat het grootste deel van de "berg" onder water is, verhouding: +/- 1/8 boven, +/- 7/8 onder water . De kleur van deze massa´s op het water varieert van doorschijnend naar hel en donker blauw. We maken nog een wandeling in het park tot aan een meer, dat bedekt is met ijsblokken. Er monden dan ook 3 verschillende gletsjers in uit.
El Calafate was opnieuw een plaats waar we langer zijn gebleven dan voorzien. De natuur, het zicht, de rust en kalmte maken die plaats voor ons opnieuw magisch. Daarbij vooral niet te vergeten de gezellige avonden aan de open haard, toffe mensen, toffe babbels, goeie pintjes,….
Hopelijk zijn mijn batterijen (Marie) ondanks de koude genoeg opgeladen voor devolgende bestemming… Buenos Aires….