Version
française
voor de foto's van Chili klik
hier
Terug naar Chili (verslag
18)
We vinden opnieuw een "hostal"
midden in het centrum van Santiago. De eerste dag spurten we naar
het kantoor van de ESO (European Southern Observatory) aan de andere
kant van de stad. Via Pierrot (Oom van Vincent) ontmoeten we Emmanuel
Jehin, een Luikenaar die bij de ESO in Chili werkt, en die ons misschien
een rondleiding kan geven van het alombekende observatorium "Paranal",
800 km ten noorden van Santiago. Dit observatorium is zo goed beveiligd
dat zelden bezoekers aanvaard worden en indien dit wel het geval is
tal van vergunningen nodig zijn. Emmanuel is super blij en gemotiveerd
om ons misschien een rondleiding te mogen geven. Meteen stuurt hij
een mail naar zijn overste, maar we zullen wel zeker 5 dagen moeten
wachten op een antwoord, t'is verlengd W.E.!
De tweede en derde dag bezoeken
we de verschillende wijken van Santiago. Deze stad is helemaal niet
zo druk en verschrikkelijk als de meeste zeggen. Veel cultureels is
er niet te zien maar de plaza's, met tal restaurants en pubs, zijn
gezellig en steeds verschillend.
De volgende dag vliegen we naar
Antofagasta en bezoeken de stad "by night". 's Morgens nemen
we de bus naar Calama en dan naar San Pedro.
San Pedro is een klein dorp in
het Atacama woestijn en telt zo'n 3600 inwoners. Het dorpje is super
gezellig. Van hieruit vertrekken tal van tours (naar de geysers, lagoons,
vulkanen,...). Om 4 uur 's nachts vertrekken we met een minibus, waarvan
de motor het al bijna begeeft, naar de Tatio Geysers. Het is gewoon
ijskoud! Volgens de gids niet kouder dan -15 graden Celcius. Marie
bevriest ter plaatse en ik krijg last van hoogteziekte. We bewonderen
het landschap wel maar
zijn ook heel blij om van daar weg te gaan. We beginnen ons af te
vragen of we de grote hoogten en de kou van de volgende weken (Bolivie
en Peru) wel zullen aankunnen...
We hebben steeds geen nieuws van
Emmanuel. We beslissen terug te gaan naar Calama om de openluchtmijnen
van Chuquicamata te bezoeken. Hopelijk hebben we tegen dan een antwoord
en kunnen we beslissen of we terugkeren naar het zuiden om Paranal
te bezoeken of doorgaan naar Bolivie.
De mijnen en de reuze vrachtwagens
zijn heel indrukwekkend maar de officiele tour van 30min ipv van 2
uur is waardeloos. Marie zal na de reis duizenden vragen stellen aan
mijn broer Frederic die daar na zijn studies een paar weken stage
heeft gelopen .
Eens terug in Calama krijgen we goed nieuws van de ESO! We zijn welkom
en Emmanuel zal onze gids zijn. We huren een pick-up en rijden 300
km door de woestijn en bergen tot het observatorium. De laatste 70
km rijden we door plaatsen waar de Nasa ook geen leven zou gevonden
hebben. Drie of vier jaar terug heeft het hier voor het eerst weer
geregend sinds 80 jaar! De rondleiding van de site "Paranal"
begint met een bezoek aan de ondersteunende afdelingen van het observatorium
zelf (hotel, restaurant, ontspanningsruimten, logistiek,...). Dit
is een kleine high-tech stad met heel veel comfort sinds een paar
jaren. Daarna rijden we naar de top van de berg met de 4 VLT's (very
large telescope) en andere telescopen.
We krijgen weer massa's informatie en blijven veel langer dan voorzien.
We slapen in de auto aan de voet van de berg. Prachtige sterrenhemel!In
Calama droppen we de pick-up weer af en gaan terug naar San Pedro.
Deze keer bezoeken we de Salar van Atacama en de verschillende lagoons
(waaronder Miscanti!) in de streek.
Vanuit San Pedro vertrekken we
op 3 daagse met een 4x4 naar Uyuni (Bolivie). Dit is één
van de hoogtepunten van Zuid-Amerika! De gidsboeken zijn heel sceptisch
over deze trip. Weinig comfort, onvriendelijke gidsen, slecht eten
en chauffeurs die in slaap vallen achter het stuur. Wij hebben heel
veel geluk gehad, want alles was héél goed, en de landschappen
met geysers, lagoons, en sneeuwtoppen waren adembenemend. Jammer dat
de tour na 3 dagen al gedaan was. De foto´s en het verslag van
deze trip vinden jullie in het onderdeel "Bolivie".
Groeten aan iedereen,
Marie en Vincent